Skąd wywodzą się sztuki cyrkowe?

Rozrywka, jaką jest cyrk, kojarzy się w naszym kraju przede wszystkim z występami, w których wykorzystuje się zwierzęta – ale te, na szczęście, odchodzą już do lamusa. I dobrze, bo sztuki cyrkowe mają bardzo wiele do zaoferowania, zachwycając kunsztem oraz techniką. Zapewniają też niezapomniane doznania i emocje, których próżno szukać gdzie indziej.

Od Rzymu po Londyn

Podobnie jak w przypadku wielu zacnych sztuk i nauk, korzeni cyrku szukać trzeba w starożytności. A konkretnie w Rzymie, gdzie na otoczonej amfiteatralną widownią występowali akrobaci oraz tancerze i urządzano wyścigi kwadryg. Najsłynniejszym z cyrków był oczywiście Circus Maximus, którego pozostałości są dzisiaj tłumnie odwiedzane przez turystów. Na rzymskich zwyczajach wzorował się Philip Astley, który w 1768 roku otworzył w Londynie pierwszy nowożytny cyrk, bazujący przede wszystkim na sztuczkach konnych – sam Astley był bowiem świetnie wytrenowanym jeźdźcem. Warto jednak dodać, że i w średniowieczu dużą popularnością cieszyły się pokazy wędrownych aktorów i kuglarzy, którzy pojawiali się na jarmarkach, festynach czy po prostu na ulicach miast całej Europy. Do takich wędrownych trup należeli przede wszystkim linoskoczkowie, żonglerzy, połykacze ognia, mimowie i komedianci. Z Anglii sztuka cyrkowa zawędrowała do Francji, a pod koniec XIX wieku pojawiła się także w Cesarstwie Niemieckim.

Sztuki cyrkowe w Polsce

Pierwszy polski cyrk rozpoczął swoją działalność w Warszawie w 1883 za sprawą Wilhelminy Ciniselli i jej rodziny. Rozkwit tej sztuki w naszym kraju to przede wszystkim okres międzywojenny, kiedy to rodacy zachwycali się talentami wybitnych artystów cyrkowych, z przedstawicielami rodzin Barańskich, Blumskich oraz Mileców na czele. To także w międzywojniu popularność zdobyły duety klaunów: Bim-Bom (Iwan Raduński i Mieczysław Staniewski) oraz Din-Don (Wiktor i Edward Manc).